ســــجــــــنــــــــ

خانواده ها تقریبا با مشکلات زیادی مواجه هستند  و غافل از تربیت بچه ها ..اقتصاد بزرگترین مشکل خانواده هاست ..و تازمانیکه اوضاع اقتصادی به آرامش و ثبات نرسه این اضطراب ها گریبان همه رو خواهد گرفت و یقینا بچه ها اولین افرادی هستند که دچار آسیب می شن.

حقایق تلخی رو آدم میشنوه از سیستم آموزشی. متاسفانه این مسائل هست؛ و در وهله اول خونواده باید اقدام اساسی کنن.

کلاس چهارم بودم و یکی از هم کلاسی هام بود که با بقیه فرق می کرد. اونقدر که دلم می خواست مثل اون ترکی حرف بزنم و چندتا جمله یاد گرفته بودم الکی وقتی زنگ می زد وانمود می کردم دارم با مادرم ترکی حرف می زنم 😄 اون دوستم وسط سال از مدرسه رفت. خونه شون عوض شده بود. من درِ خونه قبلی شون رفتم و هیچ نشونی ازش نبود. همش منتظر بودم یه بار زنگ بزنه و بگه از خونه جدیدمون تلفن کردم. ولی هیچ وقت این طور نشد

وَأْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْهَا لَا نَسْأَلُکَ رِزْقًا نَّحْنُ نَرْزُقُکَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ
 خانواده خود را به نماز فرمان ده؛ و بر انجام آن شکیبا باش از تو روزی نمیخواهیم؛ (بلکه) ما به تو روزی میدهیم؛ و عاقبت نیک برای تقواست
سوره طه آیه 132

وای چقدر به ادم استرس میده مادر بودن،  اینکه اونقدر به بچه محبت کنی ک دچار بی مهری نشه از اونطرف اینقدر محبت نکنی ک شخصیتش وابسته بشه. 

مخالفم با حرفتون

حضرت علی علیه السلام می فرمایند از دری فقر وارد شود ایمان از در دیگر بیرون می‌رود...البته نقل به مضمون ...ایمان هم  که نباشد تمام 

استثنا مگر وگرنه بعیده صبح تا شب جون بدیم بعد حالمون رفتار و گفتارمون به دور از هر تنش و استرس و بی حوصلگی باشه با بچه  ...

منم یک پسر 11 ساله دارم و همیشه فکر میکنم نقش من توی تربیتش چقدره و نقش مدرسه و دوستایی که انتخاب میکنه چقدر میتونه باشه 

مادر یا پدر بودن ، خیلی خیلی نقش حساسیه و شاید فقط یک لبخند یا یک اخم به موقع فرهنگ بچه رو شکل بده

دوستان 

دوستان

دوستان

چه قدر خودمونو جدی گرفتیم ها؟

چنبره زدن روی فرزند برای محافظت حداکثری

اگه خیلی بچه خوبی باشه 

یه روز میگه 

بابا برو کنار بزار باد بیاد

تربیت نمیخاد بکنیم فقط جنایت نکنیم خیانت نکنیم

تربیت بچه ها همیشه سخت بوده

اما الان پدر مادر ها آگاه تر شدن و متوجه اینکه چقدر بچه داری مهم هست

به نظر من نگران نباشید

بسپارید به خدا

من که ذهنم علاوه بر ستایش رفت پیش اون دوست شرور ؟ کلاس نهم و این حرفا؟ از اون و خانواده اش چیزی میدونید؟ 

ستایش چجور ضربه هایی به خودش میزنه؟ یعنی فاز خودکشی برداشته مثلاً ؟ یا مجبور کردن پدر و مادرش برای تغییر مدرسه اش پیش شیدا؟ 

ببخشید زیاد سوال پرسیدم. خودم دختر مدرسه ای دارم و نگران آینده خودش و نگران همکلاسی هایش هستم. نسل اینها رو میخوام بشناسم. 

سلام.

کامنت قبلی شوک شده بودم و مستقیم رفتم سر سوال.

ممنون از پاسخ کامل تون. 

خانواده مهمه، هم اینکه خانواده سالم باشه و والدگری درست.  طرف شناخت از زمینه های جدیدی که در بین نوجوانان هست هم موثره.  اینکه خانم شما معلم مدرسه است خیلی فرصت خوبی هست با یک نسل در تعامله‌.

من نگرانم این شناخت رو جهت احتیاط بیشتر و پرهیز از خوش خیالی های نادرست از کجا بدست بیارم و شوکه نشم. 

البته دختر من هنوز کوچیکه و کلاس اول. اول راه تعامل با جامعه توسط دخترم هستیم. 

مطالبی که گفتید خیلی خوب بود ممنونم.

البته من درست نتونسته بودم منظورم رو برسونم. من در ذهنم دو تا بحث هست. یکی اش تربیت فرزند خود ادامه که جوابی که دادید در این دسته بود و استفاده کردم.

یکیش شناخت نسل جدید هستش. مثلا شناخت انواع تهدیدهای جدیدی که نسل جدید رو درگیر کرده و این نسل میشن همکلاسی فرزند ما. 

برای خانم تون راهی برای این شناخت از نسل جدید هست و میتونن خودشون رو به روز نگه دارند.

مثلا دختر جاری ام که کلاس ششم بود یک بار دو ساعتی پیشم بود اساسی حرف ژدیم. من باب فان به زن عموش چالش های که بچه ها میگذارند توی مدرسه رو می‌گفت و می‌گفت هر کسی جرات و شهامت داره این کارا رو میکنه، من شاخ در آورده بودم که اینا دیوانه آند مگه. انگار سر جون و سلامتی شون قمار میکردند که این کار باحالاست!!. البته این بچه سراغش نمی‌رفت ولی با هیجان تعریف میکرد که از قافله باحالا عقب نباشه.

من بچه مثبت دهه شصتی اصلا برام قابل تصور نبود. وقتی کلاس ششم بودم که نه تا همون دانشگاهش هم توی چنین جوی نبودم. 

امیدوارم منظورم رو از شوک شدن از نسل زد و اینکه باید یه وقتی بگذارم برای شناخت و درک شون بیان کرده باشم. فکر کنم خیلی طول بکشه من درک شون کنم. 

اینکه فرزند من شبیه من در عمل میشه یا نه یه مسأله است. 

یه مسأله هم چالش هایی هست که نسل زد بهش تحمیل خواهد کرد. 

ستایش منه یا من ستایشم؟ :((

اما من هیچوقت به خانواده وابسته نبودم

این نبود که زیادی محبت دیده باشم که اینطوری بشم بعدش

+ از روزی که یادمه حتما باید به یکی وابسته بودم که بتونم زنده بمونم. آدم ها هم که یکی از یکی خوب تر و شریف تر و نجیب تر ...

البته که هیشکی هیچوقت نفهمید این همه سال غیر خودم