سقوط یک انسان درست از لحظه ای آغاز می شود که دغدغه ای نداشته باشد!
حقیقت این است که ما با دغدغه های مان بزرگ می شویم و سنجیده میشویم!
دغدغه درست مثل تشنه شدن و دنبال آب گشتن است !
(مثل حال و روز سه شنبه ی من!
دم دانشگاه حاچ خانوم تشنه شدن همانا بلد راه نبودن همانا
و دانشگاه امام صادقی که سوپر مارکت ها ترس دارند از احداث شعبه در شعاع دو کیلومتری همانا !
و دغدغه ی رفع عطش که من را مجبور کرد تشنگی را تا فرسخ ها دورتر با خود ببرم بروم بدنبال آب معدنی!)
می ترسم از روزی که بی دغدغه شوم...
گناه ببینم و ککم هم نگزد...
۷
۰
