ســــجــــــنــــــــ

برای تغییر خیلی وقت‌ها انگیزه هست، دلیل هست، برنامه هم هست ولی یک چیزی اضافه است!

با هر سرعتی هم که حرکت کنی، بهترین وسیله نقلیه دنیا را هم که داشته باشی و در بهترین جاده عالم هم که افتاده باشی، اگر یک تکه سنگ بزرگ سر راهت باشد منهدم می‌شوی! بی برو برگرد!

برای حرکت، تغییر و بلوغ باید بت ها را بشکنیم!

بت ما را محصور می‌کند! سجنی می شود برای خودش! عین وسواس می‌ماند! در یک تله ما را گیر می اندازد تا دایره وار دور او طواف کنیم بی آنکه حرکتی را آغاز کرده باشیم!

در دین به این بت می گویند ولیجه! محبی که حبش جایز نیست! محبی که حبش باطل است! که حبش جای حب خدا و اولیا خدا را می گیرد

محب بی خاصیتی که سد راه حرکت است!

واضح تر از این ؟

بگذریم...

۳ ۰

یادم میاد دبیرستانی که بودم مو فشن می‌کردم، منو میدیدی می‌گفتی با کله رفتی تو پریز برق ( مد اوایل دهه 80 همین بود، برقی!) یه تیکه ریش نیم بند زیر چونه هم میذاشتم و حس می کردم روی ابرها سیر می‌کنم و خفن روزگار شده‌ام! هر کسی هم حرفی میزد جبهه می‌گرفتم که به انتخابم احترام نذاشتی من همینم برو بابا و خلاصه غربتی بازی!البته بگم اهل نماز و روزه و هیات هم بودم!!

یه بار مردی از فامیل رسما به من معترض شد قبل تر هم اعتراضشو به گوش دیگران رسونده بود که فلانی با این تیپش... ! بدجوری بهم برخورد و احساس کردم باید از لج اونم که شده ادامه دهم این راه پر نور را!

می بالیدم که راه من این است و روی انتخابم محکم ایستاده ام!!! پدر بزرگی داشتم که بهش می گفتن آشیخ غلام عباس! شیخ بزرگ و عارف مسلکی بود! همیشه خندان بود، کم حرف می‌زد ولی به قاعده، لطیف، شوخ و پر حکمت! هر بار منو میدید با خنده می گفت: ریش تراش‌ها هم دیگه مثل قدیم نیستند یه جا رو می زنند یه جا رو نه و بوسم می کرد:)) من در عین آرامشی که ازش می گرفتم خجالت زده هم بودم! دیگه احساس غرور نمی‌کردم، لج باز نمیشدم و نوری در این راه نمی دیدم!

پ.ن:

اواخر دهه هشتاد تیپ و مشی من تغییر کرد، نه با اعتاب و کنایه آن فامیل مسئولیت پذیر بلکه با اختیار خودم، محققانه به لطف نگاه پدرانه امام عصر علیه السلام. حالا الانم چیزی نیستما :)) غرض این که

چماق را زمین بذار :)

۳ ۰

داشتیم تو بلاگفا وب لاگمون می نوشتیم که بیان اومد اومدیم تو بیان اینستا اومد رفتیم اینستا فیلتر شد الان برگردیم کجا؟
اسیر می کنیدا

۲ ۰