بد مودِ تلخ؟

در عین حالی که خیلی شوخ، اجتماعی و برونگرا رفتار میکنم

اما وقتی صحبت کردنم با عموم آدم ها از 5 دقیقه بیشتر میشه دیگه کلافه میشم

مدام میخوام بلند شم یا ول کنم برم و اصلا هم فیلم بازی کردن بلد نیستم

و اصلا ادامه نمیدم!

این 5 دقیقه مختص آدم هایی است که باهاشون اوکی هستم

وای به حال کسی که ازش خوشم نیاد! تو بگو یک توقف کوتاه! اصلا حالشو ندارم!

البته حساب همسرم جداست با ایشون ساعت ها حرف میزنیم و خسته نمیشم

اما بقیه آدم ها ؟

نمی دونم باید بذارم رو حساب پیر شدنم یه 67 رو به زوال؟

یا نکنه بی صدا نشانه های کبر در من فعال شده و مغرورانه رفتار میکنم

آخه پولدار و بی پول، با سواد و بیسواد، سیاه و سفید و ... نداره

اهل اینجور فرق گذاشتن ها نیستم

یا که افسردگی پنهانم داره گسترش پیدا میکنه و من نمی فهمم!

خلاصه حس میکنم طبیعی نیستم

پ.ن:

ولی انصافا همکاری که هر بار میاد جلو آرامش و سکوتت رو مداااام در طول روز بهم میزنه رو میشه تحمل کرد؟

مخصوصا که مهر طلب باشه و مدام شوخی های چرت کنه

بنده خدا وقتی می بینه من نمی خندم ول نمی کنه بره

یهو میره کانال بعدی و حرف جدی به شدت بیخود میزنه!

همین آدم اگه یکبار از عملکردش در بخش های مختلف انتقاد کنی انگار تیر به کبدش زدی

و گاردی عجیب میگیره

چرا؟

چون مهر طلبه

چرا؟

چون عزت نفسش پایینه

خب وظیفه من چیه؟

حد رفتار درست و غلط چیه اینجا که رفتارم حمل بر کبر نشه؟