ســــجــــــنــــــــ

به نظرم یکی از سخت ترین آزمایش هایی که یک مومن بهش مبتلا میشه، ترجیح دادن خواست خدا به خواست شخصی و میل دلشه! گاهی اوقات که دچار روزمرگی یا غفلت میشیم یا نه سر سختی های روزگار روحمون آزرده میشه، به جایی یا کسی تکیه می کنیم که مطمئنه، امن ه، خوب و دقیق ه اما تکیه کردن بهش مغایر با خواست پروردگار هست! نه خودش بلکه اون فعل با خواست خدا مغایرت داره :) مومن که جای بد نمیره، با آدم بد نمیشینه! مثلا دچار تتلو یا علی کریمی و یا مصیح علینژاد که نمیشه :))) نه ولی همین سطح بالا بودن کار رو خراب میکنه دیگه ! چیزهایی و کسانی که منطبق بر استانداردهای ما هستند و اوکی و روال به نظر میان یعنی جنس بنجول وبدلی تشریف ندارند ولی تمسک و فعل برقراری ارتباط با اون ها با قاعده خدا جور در نمیاد! تو این مرحله قراره تقوا مورد ابتلا قرار بگیره! این مرحله که پاس شد می رسیم به ورع که یه غول بالاتر هست:)) فعلا تو تقوا بمانیم و پاس بشیم، ورع بماند پیشکش:))

خلاصه ما در تک تک لحظه ها در حال این جدال و انتخاب هستیم. دل می گوید بمان و عقل می گوید برو :)

۴ ۰