ســــجــــــنــــــــ

واقغا حق !

اعوذ بالله من نفسی...

تهران و غیر تهران نداره 

ما عادت می کنیم به دنیای اطرافمون ... حتی اگه دنیامون مملو از بوی خدا باشه... مگه اینکه دچار خودفراموشی نشیم

وقتی توی خیابونای منتهی به حرم امام رضا(ع) راه می رفتم فکر می کردم چه خوب بود اگه اینجا ساکن بودم که حتما از آقا خجالت می کشیدم که حتما مثل الان حواسم به تک تک رفتارهام بود

اما وقتی مردم رو می دیدم که راحتند و براشون فرق نمی کنه کجان، به این نتیجه می رسیدم که تا حس نکنی در محضر یه بزرگتر هستی همینجور ولنگار و راحت جولان میدی

شاید در جوار امام رضا(ع) نباشیم اما همیشه در محضر امام حی و بالاتر از اون خدا هستیم، اما انقدر ضعیفیم که گم میشیم توی روزمرگی ها فراموش می کنیم کجاییم 

به قول شما انگار نه انگار که صاحب داریم

یاعلی

عرض کنم که هر چیزی را نمیشه به کل تعمیم داد...همین تهران، هم اینک مدافع حرم هم داره....

ضمن اینکه تو همین شلوغ پلوغی ها باید خدا را پیدا کرد و تواناییش داده شده چون "لا یکلف الله نفس الا وسعها"

تهران هر چقدر سیاه باشد باز هم دل کندن ازش سخت است...

برای من که اینطور است..

حضرت صاحب به فریادمان برسد

آخرش یه روز هممون وسط برجای تهران دق می کنیم... از غم دوری... من می دونم...

باید رفت.... باید رفت....

فکر می کنم حجت الاسلام پناهیان بودن که تعریف می کردن زندان بودن دنیا برای مومن به این معناست که آخرتش اونقدر خوب و زیباست که این دنیاش در مقابل آخرت مثل زندان هست . و آخرت کافر اونقدر بد هست که این دنیا براش مثل بهشت میمونه . یه داستان هم نقل کردن از یکی از معصومین که با یارانشون قدم میزدن و یه فقیر یهودی از ایشون میپرسن مگه نمیگن دنیا زندان مومن و بهشت کافره. پس چطور شما اینقدر مورد احترام هستی و یار و پیرو داری و من که کافرم با این وضع دارم گدایی می کنم ! و معصوم ع هم در جواب همینو میگن که این دنیای ما در مقابل اون دنیا مثل زندانه و این دنیای کافر در مقابل آخرتش(هر چقدر هم در دنیا در سختی باشه) براش مثل بهشته  . دقیقا یادم نمیاد ولی مضمونش همین بود . یعنی  حتما به این معنا نیست  که در دنیا مومن از کافر بدبخت تر باشه.

البته ببخشید زیاد به پستتون ربط نداشت .

همه جا ... هرچیزی رنگ خدا داشته باشد ...کمتر خواهان دارد

ماصاحب داریم و دلخوش ب اوییم فقط