د غ دغ ه :: ســــجــــــنــــــــ

د غ دغ ه

پنجشنبه, ۱۳ خرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۴۴ ق.ظ

سقوط یک انسان درست از لحظه ای آغاز می شود که دغدغه ای نداشته باشد!

حقیقت این است که ما با دغدغه های مان بزرگ می شویم و سنجیده میشویم!

دغدغه درست مثل تشنه شدن و دنبال آب گشتن است !

(مثل حال و روز سه شنبه ی من!

دم دانشگاه حاچ خانوم تشنه شدن همانا بلد راه نبودن همانا

و دانشگاه امام صادقی که سوپر مارکت ها ترس دارند از احداث شعبه در شعاع دو کیلومتری همانا !

و دغدغه ی رفع عطش که من را مجبور کرد تشنگی را تا فرسخ ها دورتر با خود ببرم بروم بدنبال آب معدنی!)

می ترسم از روزی که بی دغدغه شوم...

گناه ببینم و ککم هم نگزد...

نظرات (۱۰)

سر گشته، ۱۳ خرداد ۹۵، ۰۰:۴۹

دغدغه یه چیزه، انگیزه و شوق یه چیز دیگه.. چه بشا کسی دغدغه داشته باشه ولی نای و توان حرکت نداشته باشه

سلام

علیکم السلام...

شوق در دایره ی دغدغه است.

سر گشته، ۱۳ خرداد ۹۵، ۰۱:۰۹

منظور شوق و انگیزه ی حرکت بود نه صرفا خواستن و طلب.

جدای از طلب و خواست و دغدغه و ... حرکت خودش ملزوماتی داره و بخشی از این ملزومات روحی هست. این شوق و انگیزه هم در طلب و خواست و دغدغه جای داره و هم در حرکت.. البته بهتر بود بگم از بعد روحی چنین عزمی نداره.

خب طلبی که پشت آن انگیزه و دغدغه نباشد که طلب نیست

خواستن نیست

احساس زود گذر است.

در کل شوق و دغدغه تا نباشد حرکتی هم نیست.

مثل تشنه ای که دنبال آب میدود.

سر گشته، ۱۳ خرداد ۹۵، ۰۲:۳۲

عرض کردم بهتر بود می گفتم عزم روحی نداره. طلب و عزم دو مرحله ی جدا هستند در عین حالی که مرتبطند. طلب ملزوماتی داره و عزم ملزوماتی دیگه. یکی از ملزومات عزم، طلب و شوق و خواستن هست. اما عزم ملزومات روحی و جسمی دیگه ای هم میخواد. منظور بنده از شوق و انگیزه تو نظر اول یکی از ملزومات روحی حرکت و عزم بود. مثل کسی که طلبی داره اما از رسیدن بهش ناامید هست. ناامیدی یعنی یک نقص از ملزومات روحیِ عزم و حرکت.

منظورم این بود اما از عبارات درستی استفاده نکردم.

ما اگه دغدغه احیای دین خدا

دغدغه ی بندگی رو داشته باشیم

خود خدا روح و عزم حرکت رو روزی مون میکنه.

همین که خواب و خوراکمون بشه بندگی یعنی بسم الله!

یک قدم ما ده قدم خدا...